¿Perquè se t'ha ficat al cap que has de ser feliç? Óssip Mandelstam
dissabte, 14 de juliol del 2012
Vi encès (esquitx)
Al vespre, capvespre o poqueta nit i nit d'en Vinyoli m'hi falta un cor de grills i un mussol; una mica de vida nocturna més enllà de la vida de la bona companyia. I si refresca massa i hem d'entrar, en Kurt Elling mantindrà el caliu de la bona companyia...
Sí! M'agrada la cultura (especialment la literatura que l'envolta, que no fa olor) del vi, i això que ni m'agrada ni hi entenc un borrall, tret d'algun de molt concret. En el darrer apunt vaig penjar una cançó vinícola. Les seves textures i colors i les associacions que s'hi han anat fent, fan que amari pertot; també en aquells que bevem poc i a poc a poc.
Ara he recordat aquesta cançó:
A poc a poc
(Francesc Pi de la Serra)
A poc a poc els nens s'adormen, a poc a poc, de cop, a poc a poc, a poc a poc se'n van i tornen, a poc a poc, de cop, a poc a poc. A poc a poc tendresa humida, l'abric arnat de l'avi mort, a poc a poc bevem la vida, a poc a poc, a glops, a poc a poc.
A poc a poc ballem la dansa, a poc a poc, de cop, a poc a poc, a poc a poc sense recança, a poc a poc, de cop, a poc a poc. A poc a poc la pell s'arruga, l'espill cruel se'n riu i et fot, a poc a poc corre tortuga, a poc a poc, saltant, a poc a poc.
A poc a poc cal fer les coses, a poc a poc, de cop, a poc a poc, a poc a poc vols i no goses, a poc a poc, de cop, a poc a poc. A poc a poc la mà nerviosa, com una aranya va pujant, a poc a poc estàs mig fosa, a poc a poc, cardem, a poc a poc.
A poc a poc patim per vici, a poc a poc, de cop, a poc a poc, a poc a poc sense desfici, a poc a poc, de cop, a poc a poc. A poc a poc tanquem la porta, i ens amaguem a contracor, a poc a poc tendresa morta, a poc a poc, marxem, a poc a poc.
Ja ho veus; aguanto més estona sense respirar que sense associar... :-))
____________________
No diran res, els encendrà una passió irrefrenable; els he trobat el punt feble! :-))) ResponElimina
Et va captivar l' "Encén el vi", no? Com a mi. Genial la música que hi acompanyes.
ResponEliminaNo sé què hi diran l'Enric i el capità amb aqueixes xiques.
Sí! M'agrada la cultura (especialment la literatura que l'envolta, que no fa olor) del vi, i això que ni m'agrada ni hi entenc un borrall, tret d'algun de molt concret. En el darrer apunt vaig penjar una cançó vinícola. Les seves textures i colors i les associacions que s'hi han anat fent, fan que amari pertot; també en aquells que bevem poc i a poc a poc.
ResponEliminaAra he recordat aquesta cançó:
A poc a poc
(Francesc Pi de la Serra)
A poc a poc els nens s'adormen,
a poc a poc, de cop, a poc a poc,
a poc a poc se'n van i tornen,
a poc a poc, de cop, a poc a poc.
A poc a poc tendresa humida,
l'abric arnat de l'avi mort,
a poc a poc bevem la vida,
a poc a poc, a glops, a poc a poc.
A poc a poc ballem la dansa,
a poc a poc, de cop, a poc a poc,
a poc a poc sense recança,
a poc a poc, de cop, a poc a poc.
A poc a poc la pell s'arruga,
l'espill cruel se'n riu i et fot,
a poc a poc corre tortuga,
a poc a poc, saltant, a poc a poc.
A poc a poc cal fer les coses,
a poc a poc, de cop, a poc a poc,
a poc a poc vols i no goses,
a poc a poc, de cop, a poc a poc.
A poc a poc la mà nerviosa,
com una aranya va pujant,
a poc a poc estàs mig fosa,
a poc a poc, cardem, a poc a poc.
A poc a poc patim per vici,
a poc a poc, de cop, a poc a poc,
a poc a poc sense desfici,
a poc a poc, de cop, a poc a poc.
A poc a poc tanquem la porta,
i ens amaguem a contracor,
a poc a poc tendresa morta,
a poc a poc, marxem, a poc a poc.
Ja ho veus; aguanto més estona sense respirar que sense associar... :-))
____________________
No diran res, els encendrà una passió irrefrenable; els he trobat el punt feble! :-)))
ResponElimina